Όλες μας μεγαλώσαμε σαν μελλοντικές καλές νοικοκυρές, σύζυγοι & μητέρες. Τα οικιακά καθήκοντα, η φροντίδα των παιδιών & των ηλικιωμένων μελών της οικογένειας, μάθαμε πως είναι το βιολογικό μας πεπρωμένο & μας το περιέγραψαν σαν προσφορά, αγάπη και φροντίδα που δεν δύναται να αποτιμηθεί. Και έτσι η γυναικεία μη αμειβόμενη-αόρατη εργασία πέρασε και σε εμάς ως εθελοντική & δεδομένη. Και οι άντρες μετατράπηκαν σε έμμισθους εργάτες, ενώ οι γυναίκες σε νοικοκυρές που εγκλωβίστηκαν στο σπίτι, επιφορτισμένες με τα «καθήκοντα του σπιτιού»,να εξαρτώνται από τον σύζυγο. Και ακόμα και σήμερα, που πλέον ως γυναίκες εργαζόμαστε σε μεγάλο βαθμό εκτός σπιτιού, εξακολουθούμε να επωμιζόμαστε το βάρος του νοικοκυριού & την φροντίδα των παιδιών. Και φυσικά ο έμφυλος καταμερισμός εργασίας είναι προέκταση της αόρατης οικιακής εργασίας, αφού συχνά τα αμειβόμενα επαγγέλματά που κάνουμε θεωρούνται «γυναικεία υπόθεση»γιατί προϋποθέτουν χαρακτηριστικά που αποδίδονται στερεοτυπικά στο ρόλο της γυναίκας.
